Corcovado Nationaal park
Corcovado nationaal park is een nationaal park in het Zuiden van Costa-Rica. Het nationale park ligt op het Osa schiereiland, omringt door de stille oceaan. Het nationale park werd opgericht in 1975 en is 42.500 hectare groot. Het park herbergt het grootste laaglandregenwoud van Centraal-Amerika. Door de National Geographic is Corcovado nationaal park uitgeroepen tot het meest biodiverse stukje van onze aarde. Het park is niet een van de bekendste van Costa-Rica maar wel de grootste en meest geroemde!
In januari 2022 gingen wij, tijdens onze reis door het prachtige Panama, ook op 3-daagse trektocht door dit geweldige stukje Costa-Rica. Wij boekten onze reis bij Surcos Tours, een lokale touroperator die alleen met de lokale gemeenschap samenwerkt.
Lees hieronder het verhaal van onze trektocht door Corcovado nationaal park.
Dag 1: Hike in vanuit Carate bay
Om 4.15 ging vanochtend de wekker af, want om 5.00 uur ’s ochtends worden we verwacht bij de bakkerij waar we ontbijten, lunch kopen en onze gids Josue ontmoeten. Een kwartiertje later vertrekken we met de auto richting Carate bay, het punt waar de weg stopt en onze wandeling naar Corcovado nationaal park begint. Op de planning staat eerst een korte wandeling van zo’n 3,5km naar La Leona, een rangerstation op de grens van het nationale park.
Na deze korte wandeling staat er een veel langere wandeling van zo’n 16km op de planning. Tijdens deze wandeling moeten we maar liefst drie rivieren oversteken. Volgens de gids duurt de wandeling zo’n 8 uur afhankelijk van hoeveel wildlife we onderweg tegenkomen.
Over de eerste wandeling doen we iets meer dan een uur. We zien tijdens deze korte wandeling nog buiten Corcovado nationaal park al een aantal neusbeertjes, bruine pelikanen die “surfen over de golven” en geelvleugel ara’s die vaak ’s ochtends eten van de wilde amandelen.
Na de registratie en het vervolg van ons ontbijt mogen we Corcovado nationaal park in. Rond 8.30 beginnen we aan de lange wandeling naar het La Sirena ranger station midden in het Corcovado nationaal park. Over het tweede deel van de wandeling, wat dus ruim 16km is, doen we inclusief korte pauzes en wild spotten ruim acht uur. Helemaal kapot, maar voldaan, komen we rond 17.00 aan bij het rangerstation.
De wandeling was prachtig, waarbij we kilometers over verlaten stranden liepen en in de jungles op zoek gingen naar wildlife. Op de rotsen langs de kust zagen we overal pelikanen op zoek naar vis en in de jungle zagen we nog meer neusberen, veel verschillende vogels en de eerste miereneter. We merken al snel dat de aanwezigheid van mensen weinig invloed heeft op de wilde dieren die in Corcovado nationaal park leven, ze gaan gewoon rustig verder waar ze mee bezig waren.
In Corcovado nationaal park kan je alle vier de apen die in Costa Rica leven, inclusief het bedreigde Centraal-Amerikaanse doodshoofdaapje, vinden. De andere apen die je hier vindt zijn de slingeraap, de brulaap en de witkopkapucijnaap. We (vooral de gids) hadden alle vier de apensoorten al gevonden voordat we bij het rangerstation aankwamen!
Tijdens de wandeling leert de gids je van alles over de flora en fauna van dit geweldige nationale park, terwijl hij/zij constant bezig is met zoeken naar wild.
Eenmaal aangekomen bij het rangerstation kregen we onze bedden aangewezen. Alle bedden zijn stapelbedden, welke te vinden zijn op verschillende met elkaar verbonden platforms. De platforms hebben geen ramen of deuren en er staan zo’n 20-30 bedden per platform. Snel leggen we onze spullen op ons bed en duiken de (koude) douche onder. We genieten nog even op de veranda van een verse ananassap, voordat het om 18.00 tijd is om te gaan eten. Samen met de gids gaan we naar de eetzaal.
Het eten is typisch Costa Ricaans: een salade met vooral kool, rijst en bonen, vis of vlees en gefrituurde bakbanaan. Tijdens het eten legt onze gids uit wat er de volgende dag op de planning staat. Het plan is om drie verschillende wandelingen te maken, de eerste van 5.00 tot 6.30, de tweede van 8.30 tot 11.30 en de laatste van 14.00 tot 18.00. Om 20.00 gaan alle lichten in het rangerstation, net als bij ons, uit.
Dag 2: La Sirena rangerstation
Om 4.30 gaat de wekker, zodat we om 5.00 klaar zijn voor onze eerste wandeling. Als we beginnen is het nog helemaal donker, maar ook in het donker weet onze gids wild te vinden. Nog voordat de zon op is, lopen we een kudde halsbandpekari’s tegen het lijf. Je kunt deze dieren al van verre ruiken.
De zon begint steeds verder op te komen, waardoor er wat zwak licht tevoorschijn komt. Niet veel later wijst de gids twee grote zwarte gestaltes in de modder aan. Snel komt het besef dat we ze gevonden hebben, de TAPIRS!
Rustig proberen we wat dichterbij te komen, waardoor we wat foto’s kunnen maken. Tapirs zijn ’s nachts actief en zoeken ’s ochtends vroeg een plek op waar ze de rest van de dag gaan slapen. Hoewel ze dan niet veel meer doen, zijn ze zo wel makkelijker te vinden. En gelukkig trekken de tapirs zich ook niks van ons aan en slapen lekker verder. Het waren een moeder met haar jong. Het jong was al bijna net zo groot als de moeder en zal dus snel verstoten worden door haar moeder en alleen verder moeten.
De tapirs die in Corcovado nationaal park leven zijn Baird’s tapir, ook wel Midden-Amerikaanse tapir genoemd. Deze tapirs komen voor in grote delen van Midden-Amerika. Ze zijn door het IUCN geclassificeerd als bedreigd, wat voornamelijk komt door verlies van geschikt leefgebied. Het Corcovado nationaal park is eigenlijk de enige plek in Midden-Amerika waar het zien van een Baird’s tapir (tijdens een meerdaags verblijf) bijna zo goed al gegarandeerd is.
Nadat we een behoorlijk tijd bij de tapirs hebben staan kijken gaan we daarna in één keer door naar het rangerstation voor ons ontbijt. Net zoals zo vaak hier, is het eten vrij vet en totaal anders dan een Nederlands ontbijt. Gelukkig zijn er altijd rijst met bonen om onze energievoorraad weer aan te vullen. Er staan namelijk nog twee wandelingen op het programma vandaag.
Om 8.30 vertrekken we voor onze tweede wandeling, we wandelen naar de Claro rivier en dan over hetzelfde pad weer terug. Dit pad is misschien wel het drukste pad van het hele park, maar ook één waar je veel wilde dieren kunt vinden. Als snel vinden we een trogon (een felgekleurd tropische vogeltje). Niet veel later staat er een kruis op het pad, een teken dat gidsen voor elkaar achter laten, zodat de andere weten dat er iets in de boom zit. Hoog in de boom zit een drievingerige luiaard, opgerold als haarbal. Tijdens de volgende kilometer vinden we nog meer halsbandpekari’s, doodshoofdaapjes en heel veel slingerapen.
Bij slingerapen zijn de vrouwtjes de baas en dat hebben we gemerkt ook. Een mannetje kwam te dicht bij de vrouwtjes en kreeg er verbaal van langs. Waarschijnlijk geschrokken van het kabaal viel de slingeraap zo’n 20 meter uit de boom en rende snel weg. Hierna kwamen de vrouwtjes wat lager, om te kijken of de indringer verdwenen was. Dit gaf ons een uitstekende kans om deze fantastische apen van wat dichterbij te bekijken.
Even later krijgen we te horen dat verderop een boommiereneter gespot is. Dit laten we ons geen twee keer zeggen, dus versnellen we. Als we bij de boommiereneter komen, staan er al aardig wat mensen van dit gekke dier te genieten. Gelukkig laat ook dit dier zich niet afleiden en is die vooral op zoek naar termietennesten. Na een show van zo’n vijf minuten verdwijnt het dier in de jungle en gaan wij verder.
Geregeld staan we stil, zodat onze gids de omgevingen af kan zoeken naar gave dieren. Door rustig aan opgerolde bananenbladeren te schudden of onder geknakte palmbladeren te kijken hoopt hij ons vleermuizen te kunnen laten zien. Hoewel de vleermuizen in de bladeren zich nog niet willen laten zien, vinden we tegen de stam van een boom aan wel een aantal vleermuizen. Nadat we de rivier gescand hebben op grote krokodillen en stierhaaien keren we terug naar het rangerstation.
Eenmaal aangekomen bij het rangerstation is het lunchtijd. Als lunch staan er burrito’s op het menu. Na de lunch hebben we zo’n twee uur om te relaxen voordat we weer op pad gaan. Om 14.00 staat de derde en laatste wandeling van vandaag op het programma.
De gids heeft een andere route gekozen, zodat we ook primair regenwoud zien. Het gedeelte wat we tot nu toe gezien hebben was voordat het park in 1975 uitgeroepen werd tot Corcovado nationaal park, vooral gebruikt als grond voor veeteelt. Nadat door meerdere onderzoekers aangetoond was dat dit gebied cruciaal was als een van de laatste laaglandregenwouden van Midden-Amerika, besloot de regering de boeren ergens anders onder te brengen en het gebied te beschermen. Daardoor kon het bos weer aangroeien. Het aangegroeide bos is nog niet zo oud en mist grote bomen, daarom wordt dat secundair regenwoud genoemd. In primair regenwoud staan veel grotere bomen en zijn er veel minder struiken te vinden.
Op weg naar het primaire regenwoud kwamen we, behalve bruine hokko’s (uit de kluiten gewassen kippen), niet zoveel tegen. Het zien van een primair regenwoud maakte dit gelukkig helemaal goed. Ook heb je hier de kans om via een wortel in een holle boom te komen. Deze boom en zijn wortels zijn door een schimmel helemaal uitgevreten, waardoor je nu de kans hebt om deze van binnen te bekijken!
Na het primaire regenwoud lopen we richting de plek waar we deze ochtend de tapirs vonden, in de hoop dat ze voordat het donker is actief worden. Onderweg zien we een hele familie halsbandpekari’s een stroompje oversteken en recht voor ons het regenwoud in verdwijnen. Eenmaal aangekomen bij het strand vinden we een hele grote Amerikaanse krokodil en niet ver daar vandaan zit een kuifuil in de boom verstopt.
Op het strand horen we dat er een boommiereneter is gespot niet ver bij ons vandaan. In een snelle pas lopen we er naartoe en zien dat de miereneter zich hoog boven ons behoorlijk aan het uitsloven is in het laatste licht van de dag. Na de miereneter gaan we op zoek naar de tapirs, we zien ze wel wat eten, maar het licht is dan helaas al zo goed als weg.
Op de weg terug richting het rangerstation komt er opeens een lucht voorbij die we nog niet herkennen. Naast dat de gidsen hier gebruik maken van hun ogen en oren, verraadt de lucht ook welke dieren er in de buurt zijn. Zo ruik je het gelijk als er pekari’s, tapirs of een miereneter is. Deze lucht kende de gids nog niet en we hoopten op een katachtige. Dit bleek helaas niet het geval, het was een Centraal Amerikaanse rood spieshert. Dit maakten ons en de gids niet veel minder enthousiast, de herten leven hier namelijk een behoorlijk verborgen bestaan, waardoor je ze bijna nooit ziet!
Snel lopen we terug naar het rangerstation, want voor zes uur moet iedereen terug zijn op het platform. Een paar minuten voor zes komen we als één van de laatste groepjes aan, wat betekent dat er een behoorlijke rij bij de douches staat. Gelukkig doucht iedereen door het koude water kort, waardoor we snel aan kunnen schuiven voor het avondeten. Na het eten gaan we naar bed, want morgen gaat de wekker weer om 4.30.
Dag 3: La Sirena en boat out
Ook op de derde, en onze laatste, dag van ons bezoek aan Corcovado nationaal park gaat de wekker weer vroeg. Tijdens het plannen van de dagen en wandelingen heb je veel inbreng en omdat wij er zoveel mogelijk uit willen halen, gaan we ook vandaag weer om 5.00 de jungle in. Als we onze schoenen aan trekken, zegt de gids dat we op moeten schieten. De tapirs van gisteren zijn namelijk vlak bij het rangerstation bladeren aan het eten. In het donker staat een hele groep mensen, op een verantwoorde afstand, te kijken naar hoe moeder en jong zich tegoed doen aan de bladeren aan de rand van de jungle. Foto’s maken is door het gebrek aan licht niet echt mogelijk, maar we kunnen ze nu wel voor het eerst goed bekijken.
Volgende missie is om een mannelijke tapir te vinden. Nadat de moeder en haar jong in het woud verdwijnen gaan we op zoek. Al snel vinden we een klein uiltje die een kikker aan het opeten is. Tijdens de rest van de wandeling zien we vooral slingerapen en halsbandpekari’s. En constant horen we de brulapen op de achtergrond. Op weg terug naar het rangerstation vindt Josue na al zijn moeite een prieelvleermuis onder een palmblad.
Na het ontbijt is het tijd voor de laatste wandeling rond La Sirena station, want om half één worden we door de boot opgehaald. Het eerste deel van de wandeling hebben we al vaker gelopen en is het beste gedeelte van het hele park. Ook hier spotten we weer een miereneter, die hangend aan zijn staart een termietennest aanvalt. Al snel wordt hij aangevallen door de termieten en is hij er klaar mee. Miereneters eten sowieso nooit langer dan twee minuten van hetzelfde nest, dan worden ze teveel aangevallen door de termieten.
De rest van de route is nieuw. De gids heeft deze route gekozen omdat er ergens langs de route een karkas van een hert ligt. Hier worden vaak koningsgieren gespot. Het is een wat rustigere route, die zwaarder is dan de andere routes. Ongeveer halverwege de route horen we het klapperen van de vleugels van een hele grote vogel. Als we opkijken zien we dat het een koningsgier is die niet veel verder in een boom gaat zitten. Terwijl de gids bij het karkas gaat kijken, blijven wij achter om een foto te maken van de gier.
Kort daarna hoor ik gegil naast me, ik kijk op en er schiet een slangetje tussen onze benen vandoor. Als de gids terug komt vertellen we waar de slang zit. Als hij de slang ziet trekt Josue lijkbleek weg, dit was de Fer-du-Lance slang, een pofadder. Deze slang is verantwoordelijk voor de meeste slangenbeten in Midden-Amerika en is behoorlijk giftig. Normaal bijten deze slangen heel snel, vooral als ze nog niet volgroeid zijn. Mazzel dus dat de slang ons niet gebeten heeft en daarna mooi bleef zitten voor een foto.
Dit was het laatste enerverende moment van de wandeling en eenmaal terug bij het rangerstation is het tijd om onze spullen te pakken en naar de boot te vertrekken. Vaak zien ze van deze boot walvissen of dolfijnen, dus hopelijk zien wij ze ook. De boot brengt ons in ongeveer 1,5 uur vanuit Corcovado nationaal park terug naar Puerto Jimenez, maar helaas zien wij geen zeezoogdieren tijdens de terugweg. Eenmaal aangekomen in Puerto Jimenez zit onze 3-daagse trek in Corcovado nationaal park er op en lopen we helemaal kapot naar ons hotel.
Mogelijkheden voor een bezoek aan Corcovado Nationaal park
Er zijn veel verschillende mogelijkheden voor je bezoek aan dit geweldige nationale park. Zou kun je één of meerdere dagen gaan. Tijdens een dagtrip kan je met de boot van Drake Bay of Puerto Jimenez naar La Sirena varen, om vervolgens een paar uur rond het station te wandelen. Om 12.30 vaar je dan weer terug.
Een andere optie voor een dagtrip is met de auto naar Carate Bay en dan bezoek je het park daar. Als je meerdere dagen gaat zijn er meerdere opties. Je kan het La Sirena rangerstation op 4 manieren bereiken, je kan dus met de boot vanuit Puerto Jimenez of Drake Bay of je wandelt naar het rangerstation.
Corcovado nationaal park inwandelen kan dus zoals wij deden vanaf Carate Bay, maar ook vanaf Los Patos. De wandeling van Los Patos is langer en uitdagender dan die van Carate Bay en je ziet over het algemeen minder wildlife (al worden hier de meeste katten gezien). Je kan deze vier manieren om bij het rangerstation te komen (en om weer uit het park te komen) combineren op die manier die jezelf wilt.
